Dat ik inmiddels dagelijks pijn had op verschillende plekken in mijn lichaam, wilde ik niet bij stil staan. Ik wilde gewoon meedoen met alle leuke dingen.
Mijn leven met fibromyalgie
De eerste signalen
Ik was 15 jaar toen ik voor het eerst te maken kreeg met extreme vermoeidheid. Een jaar lang ging ik nauwelijks naar school en behalve moe, voelde ik me ook behoorlijk depressief. Het jaar erna krabbelde ik langzaam weer overeind; ik ging naar een psycholoog en probeerde school weer op te pakken. Toen begon langzaam de pijn in mijn handen en polsen, waarvoor de huisarts geen verklaring kon vinden. Na een paar dagen ging het vaak weer over en ik deed er verder niets mee.
Negeren en doorgaan
Echt fit en energiek voelde ik me sinds die eerste klachten nooit meer. Toch ging het leven gewoon door en toen ik negentien was, verhuisde ik van Friesland naar Nijmegen om geneeskunde te studeren. Ik had een fantastische tijd, met veel uitgaan en feestjes. Dat ik daarbij regelmatig over de grenzen van mijn eigen lichaam ging, besteedde ik niet zo veel aandacht aan. Ik miste colleges, lag veel op bed. Toch kwam ik zo prima die eerste drie studiejaren door en ik haalde mijn bachelordiploma.
Dat ik inmiddels dagelijks pijn had op verschillende plekken in mijn lichaam, wilde ik niet bij stil staan. Ik wilde gewoon meedoen met alle leuke dingen. Bovendien dacht ik dat toch niemand me kon helpen met deze pijn die ik al jaren had. Ondertussen groeide een gevoel van eenzaamheid en ik voelde de depressieve gevoelens weer opkomen. Ik zocht opnieuw hulp bij een psycholoog. Over hoe mijn lichaam aanvoelde praatte ik nauwelijks.
Diagnose fibromyalgie: eerste bewustwording
Uiteindelijk ging ik toch nog maar eens naar een huisarts. Dit keer werd ik doorgestuurd naar een reumatoloog en daar kreeg ik, inmiddels zo’n 12 jaar geleden, de diagnose fibromyalgie. In het behandelprogramma dat hierop volgde, begon mijn bewustwordingsproces. Ik kwam er achter dat ik de meeste van de tijd totaal niet doorhad hoe ik me voelde. Logisch dat ik dan altijd over mijn grenzen heen ging. Ik werd verrast door emoties die naar boven kwamen, waarvan ik me nooit bewust was geweest. Ik had al behoorlijk wat gesprekken met psychologen gehad, over hoe ik dacht en wat ik deed. Nu werd ik me beetje bij beetje bewust van wat ik voelde.
Overbelast: hoe mijn lijf mij stuurt
De eerste keer dat ik volledig overbelast raakte was tijdens de eerste stage van de master geneeskunde. Ik hield het niet vol, lag iedere avond huilend in mijn bed van de pijn en baalde van mezelf. Ik kan me de ochtend dat ik me ziekmeldde nog goed herinneren. Ik had me weer met de grootste moeite naar het ziekenhuis had weten te slepen. Ik stond daar voor de grote draaideuren en het lukte me gewoonweg niet om naar binnen te gaan. Mijn lichaam weigerde om die draaideuren in te stappen. De tranen begonnen te stromen en ik ben weer naar huis gegaan. Wat een opluchting was dat. Ik had in dat moment besloten te stoppen met geneeskunde en meteen wist ik al dat ik dan psychologie zou gaan studeren. Ik was namelijk nog veel meer geïnteresseerd in de persoon achter de lichamelijke klacht.
Leren luisteren naar mijn lichaam
Zo gezegd, zo gedaan; vier jaar later was ik psycholoog. Ik voelde aan alles dat dit het juiste pad was voor mij. Het lukte me ondertussen telkens beter om de signalen van mijn lichaam te herkennen en er naar te luisteren. Ik werd steeds milder naar mijn lijf en was het ook diep dankbaar dat het me behoed had voor een leven waarvan ik nu wist dat het totaal niet bij me past. Ik las stapels boeken over persoonlijke ontwikkeling en spiritualiteit. Ik schreef schriften vol met hoe ik me voelde en alle inzichten die ik opdeed. Ik zag mijn fibromyalgie telkens minder als een puur lichamelijke aandoening. Ik zag het als uiting van dieperliggende overtuigingen en behoeftes. En zo leerde ik steeds iets beter luisteren naar mezelf.
Recente ommezwaai
De tweede keer dat ik flink overbelast raakte was twee jaar geleden. Deze keer duurt het herstel langer en is de impact dieper. Wederom zocht ik professionele hulp. En ook deze keer heeft mijn lijf me een ander pad opgestuurd. Ik stopte mijn baan in loondienst bij een psychologenpraktijk en startte mijn eigen praktijk.
In mijn wandelpraktijk in het bos begeleid ik mensen die zich belemmerd voelen door pijn en vermoeidheid, om stap voor stap meer regie over hun leven te krijgen. Richting een leven vol zelfvertrouwen en voldoening.
Ik ben Maaike.
Ik ben moeder, ik ben partner, ik ben vriendin, ik ben dochter, ik ben psycholoog.
Ik ben warm, open, enthousiast, gevoelig, nuchter, intelligent, creatief.
Ik houd van bomen, bos, wandelen, muziek, dansen, lachen, schrijven, lezen, praten, stilte.
Ik ben mens, ik ervaar angst, verdriet, vreugde en boosheid, heb een hoofd vol gedachten, positief en negatief.
Ik leer iedere dag.
